Mijn ervaringen met cranio sacraal therapie bij Leeuwenhart

Over koude voeten en Disneyland

Mijn eerste ervaring met cst vond ik eigenlijk niet zo bijzonder. Qua behandeling dan. En wat ik er op dat moment bij voelde, of anders gezegd: niet bij voelde. Ja, ik had het koud, dat wel. Koude voeten. Erg ontspannen was ik niet, en wat deed Loes Ruitenbeek nou eigenlijk precies? Wat grepen en observaties, het kwam nogal technisch op mij over. Oja, Loes stelde me ook vragen tussendoor. Of ik iets bijzonders voelde, of dat er bepaalde gedachten of beelden bij me opkwamen. Ik had weer last van een opgezet gevoel in de keelklieren (lymfe?), het gevoel dat ik vaak heb als ik weer eens erg moe ben. Sja, dat gevoel had ik nu eenmaal, erg lastig!, maar wat had dat verder met mij te maken, of met iets dat ik ooit heb beleefd?

Loes draaide langzaam mijn hoofd, waardoor ik me nog bewuster werd van wat zij deed en van het nare gevoel in de keel. Een soort ‘dichtknijpend’ gevoel. Ik stond op scherp. In dit geval lag ik op scherp dus.

Oja, tussendoor wist ik ook nog wel te bedenken dat ik als klein mannetje vaak was behandeld aan oorontsteking. En natuurlijk verklaarde dat dan weer dat opgezette gevoel in de keelholte en binnenoor… Tevreden bedacht ik me dat ik mijn oorzaak-gevolg theorie weer goed op orde had. Nouja, niet echt tevreden, want waar lag ik hier nou voor?

Hoewel ik me bewust niet had voorbereid, had ik me op de site van leeuwenhart wel enigszins verdiept in wat cst nu eigenlijk was. Gezien mijn fysieke klachtenbeeld (oververmoeidheid, stress, concentratieproblemen) en het coachings-traject, waarop ik me o.a. op mijn blokkades richtte, lag het in mijn verwachting dat daar wel eens wat zou kunnen loskomen. Maar, hoewel ik zeer positief tegenover dit soort behandelwijzen sta, moet ik achteraf toegeven dat ik behoorlijk sceptisch was op het moment dat ik erin stapte.

En dat bleek ook wel uit mijn houding: stijf als een plank, en koud, mn gedachten lieten me niet los en ik probeerde de bewegingen van Loes met mijn brein te volgen, en een soort reactie uit te lokken. Ach, eigenlijk geloofde ik er gewoon niet zo in. Geen chemie, geen opengebroken blokkades; alleen koude voeten en wat nietszeggende beelden. ‘Gelukkig’ was alles weer rationeel verklaard….. Loes nam alle tijd om na te praten en wees erop dat er niet per sé iets bijzonders hoefde te gebeuren, maar dat het op zich goed mogelijk was dat zich op de achtergrond een hoop afspeelt en evt. effecten op een later moment kunnen plaatsvinden. Met een neutraal gevoel keerde ik huiswaarts.

De volgende dag was het zaterdag. Tijd voor de boodschappen en andere familiaire plichtplegingen. Maar deze zaterdag zou anders verlopen dan ik verwachtte. Een onbestemd gevoel beheerste mijn stemming. Ook dat vond ik niet vreemd: mijn moeder die al jaren aan MS lijdt, zou geopereerd moeten worden aan bijkomende klachten, hetgeen recentelijk reeds tot 2 maal toe had geleid tot een kritieke toestand. Ik heb nooit aan afscheid nemen kunnen en willen denken, waar het mijn moeder betreft. Op het moment dat ik me dat bedacht, begon ik te huilen. Ik schoof mijn ontbijt opzij en voelde me intens verlaten en verdrietig. Hoe kon ik ooit afscheid van haar nemen? Hoe moest het nu met mij verder? Ik voelde mijn fundamenten wankelen en een enorm verdriet maakte zich van mij meester. Tijdens het coachingstraject dat ik bij Leeuwenhart al enige maanden volgde, was mijn moeder en de wijze waarop ik haar beleef, ‘ben’, ‘niet ben’, etc, ook steeds weer een terugkerend onderdeel geweest. Toch had ik die bewustwording nog niet echt kunnen plaatsen.

Een spanning die ik de afgelopen maanden had opgebouwd, en me letterlijk tot aan de keel was gestegen, leek zich nu krachtig te ontladen. Ik geloof dat het al ver in de middag was toen ik ophield met huilen. Achteraf was dit de beste ervaring sinds tijden. Ik ben die dag erg diep gegaan in mijn gevoel, ergens waar ik nog niet was geweest. Ik heb me voorheen denk ik nog nooit zo verbonden gevoeld met mijn moeder, maar ook niet met mijn eigen gevoel! De negatieve context waarin ik de ziekte van mijn moeder, de gedachte om haar te moeten missen en de afhankelijkheid die ik tot dan toe voelde, plaatste, heb ik gevoelsmatig heel effectief mogen omdraaien naar een positieve. Een gevoel van rust overkwam me en ik voelde me zeker. Mijn eigen blokkades mogen dan nog niet direct allemaal verdwenen zijn, en het risico dat ik afscheid zou moeten nemen van mijn moeder was nog steeds actueel, maar er was rust. Het was goed. Er zou gebeuren wat goed was, en diep in mijn gevoel had ik een belangrijke stap gezet in een moeilijk afscheid.

De dagen erna realiseerde ik dat ik een stukje meer volwassen was geworden. (“Kijk, mama, zonder handen!”……) Zou ik dan toch ooit mezelf worden? Terwijl mijn omgeving zich wellicht afvroeg waarom ik zo opgewekt was onder de omstandigheden, had ik een glimlach op mijn gezicht. Zonder schuldgevoel, deze keer…

Hoezo, ‘geen opengebroken blokkades’….