Uit: 'Hebben mannen gevoelens?' Hoofdstuk 3

Verhalen van mannen. In dit hoofdstuk beschrijf ik de persoonlijke gevoelsverhalen uit het leven van mannen Dit resultaat is verkregen door ruim vijftig verschillende mannen te interviewen en te bevragen. Een arbeidsintensief proces.

Dit hoofdstuk bevat verhalen vol waargebeurde emotionele gebeurtenissen uit levens van mannen en beschrijvingen van hun intense gevoelens. Veelal gaat het om een significante, levensveranderende gebeurtenis. De tekst is zo dicht mogelijk bij de beleving van de verhalende man geschreven en is dus niet of nauwelijks bewerkt. De verhalen spreken voor zichzelf, zodat ik ervoor kies om er geen nader commentaar op te schrijven. Aan alle verhalenvertellers is toestemming gevraagd en gekregen voor publicatie.

Veel van deze verhalen zijn verrassend herkenbaar voor de lezer en kunnen bij het lezen ervan emoties oproepen. Deze pure verhalen geven in ieder geval een inzicht in de gevoelens van mannen.

Hieronder uit hoofdstuk 3  zeven van de totaal 63 verhalen:

      9. Bijna verdronken

Ik ben als beroepsvisser bijna een keer verdronken op zee. Ik sloeg overboord toen ik probeerde een maat te redden die in een lus was gestapt. Waardoor ik zelf echter in een lus belandde en werd meegetrokken met de netten onder water. Dankzij mijn onbewuste vasthouden aan de lijn werd ik na een tijdje weer naar boven getrokken door de rest van de bemanning. Had ik die lijn losgelaten dan was ik verward geraakt in de netten en verdronken! Dat besef je pas als je uit het water bent gehaald. De zo gevoelde verkramping aan de lijn met mijn handen gebeurde onbewust, of was het een hogere kracht? Ik hield letterlijk vast aan het leven en dat heeft me gered. Mijn gevoelens over deze bizarre ervaring zijn: gigantisch geluk, ook een vreemd gevoel van ‘het was mijn tijd nog niet’. Deze gebeurtenis komt regelmatig weer bij mij naar boven en dat verbaast me ook.

      11. Vissen met mijn vader

Ik heb mooie herinneringen aan het vissen met mijn vader. We gingen vaak ’s morgens vroeg vissen , want dan was het nog stil en dan vingen we meer, zo vertelde mijn vader. Vaak visten we in de buurt aan de sloot, soms gingen we verder weg, vissen aan de plassen. Meestal huurde mijn vader dan een roeiboot en na zo’n uur roeien waren we dan op de plas vaak de enige mensen. Gevoelens van rust en ontspanning door de omgeving en met name het kabbelende water. De zorgvuldige voorbereiding van de visplek door de vis te voeren, meestal met door mijn vader zelf gekookte kruimige aardappelen en een geheim mengsel van gekocht visvoer met speciale lokstoffen. Dit bijna alchemistisch gebeuren ademde bij mij respect en gezag. En dan daarna, het ontwikkelen van geduld door soms heel lang te wachten voordat je beet kreeg en een vis ving. De spanning van de kleine jacht, wat zou er gebeuren, werkt het lokaas, hoe groot is de vis? Maar ook de liefde voor de natuur hoe met de vis om te gaan. Met de hand in het water bevochtigd de vis beetpakken. Het haakje eruit hetgeen soms chirurgische precisie vroeg, en dan weer zachtjes terug laten glijden in het water. Het gaf ook een bepaalde band om samen zo lang in de boot te zijn en samen met hetzelfde bezig te zijn. Af en toe vertelde mijn vader dan een mop en werd het stille turen naar de dobber onderbroken. En het mooiste waren natuurlijk de verhalen achteraf over hoeveel vis we hadden gevangen (en rechtvaardig teruggezet) en hoe groot ze waren. 

      20. The man-digger

Ze zei nog bij onze eerste kennismaking dat ze een man-digger was. Ik dacht dat ze een grapje maakte. Dat zal wel meevallen, haha! Ik heb een korte relatie gehad van drie zeer bijzondere en heel intensieve weken met een vrouw, die ik toevallig bij kennissen had leren kennen. Ze verleidde mij op een manier zoals ik nog nooit verleid ben. Het bleek een zeer interessante en boeiende vrouw te zijn met een rijke culturele en muzikale achtergrond en dito netwerk. Zij liet mij kennismaken met een totaal andere wereld. En ook verder was de relatie heftig. Ik liet me helemaal door haar opeten, volledig, ook seksueel en helaas ook financieel. Dat had ik er overigens graag voor over. Drie weken leefde ik zeer intens, verdoofd van de liefde en alle nieuwe opwindende ervaringen. 

Na een geweldige eerste kerstdag waar ik haar een ring cadeau deed, ver boven mijn begroting overigens, werd ik onverwacht op derde kerstdag verrast met een brief waarin ik gedumpt werd, zonder reden en met ring. En dat leidde ertoe dat ik voor het eerst in mijn leven een week lang heb gehuild! Omdat ik totaal aan haar verslingerd was geraakt. Ik deed letterlijk alles voor haar. Ik accepteerde zelfs dat haar stinkende hondje op ons bed sliep. En dat de kunstkerstboom vervangen werd door een echte zonder ballen. Ik was haar dus ineens onverwacht kwijt. Hoewel ik wist dat ze manisch-depressief was, kon ik het niet geloven. Wat was ik verslaafd aan deze vrouw en wat ben ik daar kapot van geweest toen ze het uit maakte!

23. Ik verwen vrouwen teveel

Inderdaad, als ik om een vrouw geef en van haar houd, dan doe ik alles voor haar om het haar naar haar zin te maken. Ik geef haar originele cadeaus, ik koop grote bossen bloemen voor haar. We drinken champagne bij het ontbijt om te vieren dat we samenzijn. We gaan naar sterrenrestaurants. En we maken leuke reisjes naar steden en exotische landen. Genieten met elkaar in het hier en nu vind ik immers heel belangrijk. Als de relatie dan uitgaat betekent dat helaas meestal een ramp. Vooral als ik degene ben die het uitgemaakt heeft. Ik tref namelijk bijna altijd vrouwen die niet van opgeven weten. Die zoveel van me houden dat ze me terug willen, hoe dan ook. Ze stalken me dan dag en nacht. En ze proberen mij op allerlei manieren weer op andere gedachten te brengen.

Een tijd geleden is er een voor mijn deur gaan bivakkeren. Zij is uiteindelijk door de politie verwijderd. Voordat dat gebeurde heb ik meerdere malen met haar gepraat, maar dat werkte niet, integendeel, ze kreeg daardoor de gewenste aandacht en ging juist door met haar actie. Ik heb een andere vriendin gehad die vlak bij mij in de buurt ging wonen, in de hoop mij weer voor haar te winnen. Hoe dat voor mij voelt? Los van het ongemak en de druk die ik voel, wordt mijn leven dan bepaald door het nemen van maatregelen, dus met negativiteit en hinder in plaats van fijne gevoelens en vrijheid.

Misschien is dat wel het ergste, dat ik me dan in mijn leven in vrijheid ernstig voel aangetast. Voor mij voelt het ook als claimen. Ik heb me ook wel eens afgevraagd waarom die vrouwen allemaal achter mij aan rennen. Is dat omdat ik ze teveel verwen? Ja, dat zou kunnen, maar ik kan niet anders dan een vrouw bewonderen en als een prinses behandelen. En dat is wellicht paradoxaal het meest aantrekkelijke aan mij.

37. De overvaller van de kroeg  

Ik zat in de kroeg van een maat van me, samen met mijn vrouw. Er komt een man binnen die zijn pistool richt op de aanwezigen en een tas werpt met de woorden: vullen! De eerste reactie in de kroeg is lacherig, grapje en de tas wordt op de grond gegooid. Maar dan blijkt dat het een serieuze overval is en de man dreigt opnieuw met zijn wapen. Dan komt mijn maat, eigenaar van de kroeg, uit de keuken en overziet de situatie. Ondertussen was ik al geleidelijk aan naar de deur geschoven, waar de overvaller stond. Mijn maat loopt koelbloedig regelrecht op de man af. De overvaller neemt de benen en mijn maat rent achter hem aan. Op dat moment kies ik ervoor om mijn maat te steunen en ik ren er ook achteraan. Na een lange achtervolging waarbij de man opnieuw zijn wapen op mij richt en ik terug moet deinzen, krijgen we de overvaller uiteindelijk te pakken en sla ik hem tegen de grond. We houden hem samen op de grond totdat de politie arriveert en hem inrekent. 

De vriendschap met deze maat heeft zich na deze gebeurtenis verdiept en is intenser geworden. Vooral het gevoel van samen en niet alleen te staan voor een bizarre uitdaging. Steun bieden op het moment dat het erop aan komt. Voelt ook heel dankbaar. Aan de andere kant was ik ook wel geschrokken van mezelf. Ik weet immers dat als zoiets gebeurt, dat ik ervoor ga, dat ik er iets aan ga doen. Natuurlijk waardeert iedereen mijn daad en ben je de held. Maar ik zet tegelijkertijd mijn leven op het spel!

      49. Dankbaar voor het leven

Ik werkte in een restaurant. Het was die avond heel druk. Overigens: hoe drukker, hoe leuker ik het vind. Er kwam een stel binnen en ik gaf ze een mooie tafel. Ik merkte al meteen bij binnenkomst: die mensen hebben zin in een fijne avond samen. Ze gingen dan ook voor alles, inclusief het wijnarrangement. Bij iedere gang merkte ik dat ze open waren en ze deelden met mij dat ze genoten. Daardoor gaf ik ze van zelf weer meer aandacht. Halverwege het menu pakte de vrouw mij bij de arm en zei: ’Bedankt voor deze avond.’ Bij het rijk gesorteerde kaasplankje gaf ik wederom, zoals bij iedere gang en wijn, een uitgebreide uitleg. Meestal stellen de gasten dat wel op prijs. Toen vertelden ze me dat ze een hele bijzondere avond hadden meegemaakt. ’We zullen deze avond nooit vergeten!’ De man schoot vol en ik merkte dat het mij raakte. We voelden wederzijds die dankbaarheid. De vrouw legde vervolgens uit om welke reden ze feestelijk uit eten waren gegaan. Om het leven te vieren. Precies een jaar geleden was de man levensgevaarlijk gewond geraakt bij een schietoverval in een winkelcentrum, waarbij hij meer dan drie kogels in zijn lichaam kreeg, langdurig geopereerd moest worden en zes maanden heeft gerevalideerd. Blij dat dit nu achter de rug was, vierden ze het leven en het samenzijn.

Ik was diep getroffen door dit verhaal en voelde de emotie. Ik schoot vol met alle borden nog in mijn hand. Wederom kreeg ik complimenten dat ik deze avond zo bijzonder had gemaakt voor hun, zonder te weten wat er aan de hand was. Bij het afscheid waren er dikke knuffels. Een buitengewone avond voor allemaal. Wat ik zo bijzonder vond, was dat ik opeens een klein onderdeel van het indrukwekkende verhaal werd. Ik had een kleine rol in hun leven, eentje waar ik iets heb mogen betekenen in hun terugweg naar geluk. Ik kreeg een bijrol in een verhaal dat verteld moet worden en ik was enorm dankbaar voor hun waardering richting mij. Ik was het meest ontroerd om de dankbaarheid van mijn gasten voor het eten en de presentatie, die ik had gegeven, in deze setting. Dat die fragiele momenten van aandacht, schijnbaar zo dagelijks voor een ober, zo bijzonder verrassende betekenis kunnen krijgen voor anderen! Dat maakt het wel de moeite waard om dit vak uit te oefenen.

      55. Dit was mijn jonge leven

Op mijn vijftiende brak de oorlog uit, ik kon niet meer naar school en ik moest me verbergen. Jaren dook ik onder in ons ouderlijk     huis en slechts af en toe kon ik het daglicht aanschouwen. Veel angst en onbegrip. Op mijn 18e kregen ze me te pakken en werd ik ingezet voor de zogenaamde Arbeidseinsatz, dat betekende gedwongen werken voor de Duitse oorlogsindustrie. Onrecht en dwang. Mijn vader stierf bijna van de hongeroedeem. Ik probeerde op een fiets zonder banden bij familie op het platteland eten te krijgen. Angst en moed, ieder moment kon je onderweg aangehouden worden.

Na de bezetting dacht ik vrij te zijn. Zucht van verlichting. Ik was 20 jaar en zonder jeugd, school weer oppakken was voor mij moeilijk en bovendien moest ik werken omdat mijn ouders het niet meer konden betalen. Kansloos en geen opleiding. Ik vond gelukkig werk waar ik ook verder kon worden opgeleid. Echter, twee jaar later werd ik opgeroepen voor militaire dienst, verplicht moest ik in 1947 naar Indonesië. Uiteindelijk voor vier jaar! Ik had er niet om gevraagd. Dwang, onrecht. Een lange avontuurlijk bootreis naar een onbekend land. Ik schikte mij in mijn lot. Ik raakte betrokken in een oorlog tegen de bevolking die zelfstandig wilde worden, een guerrillaoorlog. En dat gewapend treffen werd steeds heviger en ingewikkelder. Een oorlog die niet te winnen was, zo bleek. En ook tegen mijn wil. Ik raakte goed bevriend met de vele vriendelijke inwoners, in mijn herinnering zijn vele gezellige en gastvrije momenten. Ik miste Nederland. Aan de andere kant waren we dag en nacht op ons hoede voor de guerrilla's, ik sliep met het geweer geladen naast me onder de klamboe. Spanning en angst. Dubbel gevoel. Ik wilde geen mensen doden, die strijden voor onafhankelijkheid. Ik respecteerde de bevolking  en haar cultuur. Dwang. Je was militair en je moest bevelen opvolgen. Gehoorzaamheid. Het was een zware tijd in een prachtig warm land, waarin kameraadschap van grote waarde was. Broederschap. Ik bezocht in de rustige periodes prachtige natuurgebieden en vulkanen.

Dan, op een dag stierf mijn allerbeste vriend bij een gevecht in een hinderlaag. Ik zal die dag nooit meer vergeten. Enorm verdriet. Onrecht. Gelukkig geen wraakgevoelens! Ik was heel blij toen ik weer met de boot naar huis ging. Naar Nederland, waar echter niemand op me zat te wachten. Er was geen opvang, geen begeleiding, geen compensatie, geen erkenning, want deze vuile oorlog was eigenlijk verloren. Miskenning. Achterstand. Ik moest op eigen houtje mijn weg vinden en werk zoeken en me ook weer aanpassen aan de Nederlandse cultuur, met op de radio: ‘Happy Days are Here Again…’ Het enige lichtpunt was mijn vriendin. Ze had al die vier jaar op mij gewacht en contact gehouden! Trouw. Al gauw besloten we samen te trouwen.

Dank voor het lezen van dit artikel. Heb je interesse in meer verhalen of wil je inzicht in het omgaan met mannen en hun gevoelens, het boek is online te bestellen.